just a moment

A moment in life! Een mooi, eenzaam, fijn, rustig, stil, verdrietig, peinzend moment. Zo'n moment, waarbij je even stilstaat wat je werkelijk raakt. Waarin je in je eentje alles verwerkt.

Ik moet daar aan denken na een column van Roos Vonk, in het blad Psychologie. Waarin ze terecht benoemt dat we door alle nieuwe snelle media met elkaar doen alsof ons leven een en al blijheid is, met een prachtig ingericht huis, mooie tuin, lekker autootje, kinderen die het helemaal geweldig doen bladiebla. Een tweet met een happy berichtje, lalala, zo heppie de peppie. En ons echte verdriet of dingen die ons heel erg beroeren, tot in onze ziel, die beleven we in stilte. Want hee, dat toon je niet.

Nou, niet in een blog denk ik. (Is niet mijn eerste keus in elk geval) Maar om nou te doen alsof dit het werkelijke leven is, neuh. Ik maak geen foto's van de zooi in ons huis, de ontbijttafel die 's avonds nog net zo ontbijterig erbij staat omdat de jongens niet "weten" dat als je eerder thuis bent even dat soort dingetjes doet, waszakken vol was, vlekken op de douchetegels (ja, die leuke,gezellige, sfeervolle douche), bedden die net iets te lang niet verschoond zijn en dan heb ik het nog niet eens over onze echte troubles in life. Want haha, die hebben wij niet hoorrrrrrr.

Wel dus. Maar die deel ik hier niet :-), uiteraard. Maar denk bij de mooie plaatjes even aan bovenstaande en denk aan de column van Roos. Net als ieder ander lach ik veel maar huil ook wel eens. Vooral zo vlak voor een bepaalde periode....

Vanaf nu lees ik andere blogs ook zo, want volgens Roos geldt dat voor ons allemaal. En ik denk dat ze wel eens gelijk kan hebben!
xx

Een en al liefde, zo maar, zonder meer. Geen verwachtingen, geen schijn. Just the way it is, no more, no less. De een 'heeft' het met een kat, de ander met een hond. Maar die onvoorwaardelijkheid bij die beesten, het is wel erg relaxed hoor.

Emma zegt hier volgens mij; Uiterlijk vertoon? Never heard off! Die rimpels, heeeeeerlijk. (pas 9 maanden!)